Bij elke training of rollenspel leer ik zelf ook weer bij. Zo werd ik er laatst weer aan herinnerd hoe krachtig stilte kan zijn.
Ik deed een aantal rollenspelen in de kinderopvang. Het ging over omgaan met weerstand van ouders. De vertrouwde principes als 'Laat OMA thuis' (Overtuigingen, Meningen, Aannames) en 'Communiceer als een OEN' (Open, Eerlijk, Nieuwsgierig) waren in de praktijk al toegepast en men was wildenthousiast.
Toch ging men bij het oefenen weer veelvuldig in de 'fout'. Bij voorbaat ging men ervan uit dat de ouder moeilijk zou doen en dat het een lastig gesprek zou worden (OMA). Men vergaarde munitie om op de ouder af te vuren uit verdediging of om deze te overtuigen van het eigen gelijk. Begrijpelijk, maar niet handig.
Na een aantal 'welles-nietes' discussies, kwam er inzicht. Het ging niet om het winnen, maar om het meedenken met de ander, de ander aan het woord laten, luisteren naar wat hij zegt, denkt en voelt. Om pas daarna je eigen mening, gevoel of standpunt aan te geven en er samen uit te komen. Het JIJ-IK-WIJ principe.
Dit werd prachtig gedemonstreerd door een van de pedagogisch medewerksters. Ze maakte oogcontact, stelde open vragen, luisterde belangstellend, knikte, humde, vroeg of ze het goed begreep en .... was stil. Dit was zo krachtig dat ik, die toch zo graag moeilijk doet als het kan, geraakt werd en kon vertellen wat me nu werkelijk dwars zat (in mijn rol).
Door de stilte kreeg de gesprekspartner, ik in dit geval, de ruimte om te zeggen wat me nu echt van het hart moest. Door niet in strijd te gaan, maar even stil te zijn en oprecht te luisteren, kwamen we naar elkaar toe. Weerstand verdween toen de stilte verscheen.
Ik deed een aantal rollenspelen in de kinderopvang. Het ging over omgaan met weerstand van ouders. De vertrouwde principes als 'Laat OMA thuis' (Overtuigingen, Meningen, Aannames) en 'Communiceer als een OEN' (Open, Eerlijk, Nieuwsgierig) waren in de praktijk al toegepast en men was wildenthousiast.
Toch ging men bij het oefenen weer veelvuldig in de 'fout'. Bij voorbaat ging men ervan uit dat de ouder moeilijk zou doen en dat het een lastig gesprek zou worden (OMA). Men vergaarde munitie om op de ouder af te vuren uit verdediging of om deze te overtuigen van het eigen gelijk. Begrijpelijk, maar niet handig.
Na een aantal 'welles-nietes' discussies, kwam er inzicht. Het ging niet om het winnen, maar om het meedenken met de ander, de ander aan het woord laten, luisteren naar wat hij zegt, denkt en voelt. Om pas daarna je eigen mening, gevoel of standpunt aan te geven en er samen uit te komen. Het JIJ-IK-WIJ principe.
Dit werd prachtig gedemonstreerd door een van de pedagogisch medewerksters. Ze maakte oogcontact, stelde open vragen, luisterde belangstellend, knikte, humde, vroeg of ze het goed begreep en .... was stil. Dit was zo krachtig dat ik, die toch zo graag moeilijk doet als het kan, geraakt werd en kon vertellen wat me nu werkelijk dwars zat (in mijn rol).
Door de stilte kreeg de gesprekspartner, ik in dit geval, de ruimte om te zeggen wat me nu echt van het hart moest. Door niet in strijd te gaan, maar even stil te zijn en oprecht te luisteren, kwamen we naar elkaar toe. Weerstand verdween toen de stilte verscheen.
