Voor een training over werkstress moest ik alleen nog even een presentatie op mijn nieuwe laptop zetten. Ik had de vorige laptop precies op de plek van de stroominvoer laten vallen, dus die was niet meer bruikbaar. Deze nieuwe was even wennen. Een totaal ander besturingssysteem, niets kon ik vinden. Waar is toch die tijd gebleven van het onderwaterscherm? Afijn, dit is voor de wat ouderen onder ons. Ik worstelde met de toegangscode, er verdwenen onverwacht allerlei dingen, Powerpoint (b)leek er niet op te staan. De tijd tikte door en mijn humeur ging met de minuut achteruit. Waarom kon ik dit niet?
Ten einde raad besloot ik dat ik hulp moest inroepen. Gelukkig heb ik twee IT-wijze kinderen. Ik had ze op het hart gedrukt dat deze laptop voor mijn werk was, dus dat ze er niet aan mochten komen. Ik was bang dat er anders allerlei rare dingen op mijn beeldscherm zouden verschijnen midden in een presentatie. Gelukkig hadden ze niet naar me geluisterd, zodat ze me geduldig uit konden leggen wat ik waar kon vinden en hoe ik het moest bedienen. Hm, waar is de tijd gebleven dat de ouderen meer wisten dan de jongeren?
Op de dag van de training ging ik vol goede wil op weg, met in de achterbak van mijn auto een laptop, beamer, scherm, flip-over, stiften en materiaal om uit te delen. Dit is één van de minder leuke aspecten van het trainerschap: het gesjouw met spullen naar locaties die eigenlijk niet voor trainingen ingericht zijn. Zeker als je dan ook nog iets verderop moet parkeren en de deur van de locatie naar buiten open gaat...
Voor wat betreft de professionaliteit van het trainerschap heb ik nogal een mening. Zo vind ik dat je als trainer boven de materie moet staan. Je zorgt dat je er op tijd bent, hebt gedurende de training oogcontact met alle deelnemers zodat je zelf al doorhebt wanneer er vragen zijn. Je hebt een goed opgebouwd programma met een duidelijk begin en afronding, het programma is interactief, je let op het energieniveau van de deelnemers en past je pauzes hierop aan. Je zorgt ervoor dat de ruimte in dezelfde staat is als waarin je die aantrof en je gaat als laatste weg. Je bent zelfstandig, je spullen zijn compleet en werkend en je hebt een voorbeeldfunctie volgens het motto 'practice what you preach'.
Ten einde raad besloot ik dat ik hulp moest inroepen. Gelukkig heb ik twee IT-wijze kinderen. Ik had ze op het hart gedrukt dat deze laptop voor mijn werk was, dus dat ze er niet aan mochten komen. Ik was bang dat er anders allerlei rare dingen op mijn beeldscherm zouden verschijnen midden in een presentatie. Gelukkig hadden ze niet naar me geluisterd, zodat ze me geduldig uit konden leggen wat ik waar kon vinden en hoe ik het moest bedienen. Hm, waar is de tijd gebleven dat de ouderen meer wisten dan de jongeren?
Op de dag van de training ging ik vol goede wil op weg, met in de achterbak van mijn auto een laptop, beamer, scherm, flip-over, stiften en materiaal om uit te delen. Dit is één van de minder leuke aspecten van het trainerschap: het gesjouw met spullen naar locaties die eigenlijk niet voor trainingen ingericht zijn. Zeker als je dan ook nog iets verderop moet parkeren en de deur van de locatie naar buiten open gaat...
Omdat ik er niet van houd op het laatste moment te moeten stressen, kwam ik zoals gebruikelijk veel te vroeg aan op de trainingslocatie. Ik had dan ook alle tijd om alles te installeren. Ik deed nog even een korte test, telde de stoelen en de uitdeelmapjes na, legde wat stiften klaar bij de flip-over, nam op mijn gemak een kop koffie en babbelde wat met de opdrachtgever. Ik was er klaar voor.
De groep kwam binnen en zag er gemotiveerd uit. Ze werden vanzelf stil toen ze zagen dat ik wilde beginnen en luisterden geïnteresseerd naar mijn uitleg. Omdat ik van interactieve trainingen houd, deelden we al gauw ervaringen over werkstress. Vrijwel direct kwam één van de belangrijke leerpunten naar voren: het vragen om hulp. Dit werd alom als nuttig erkend, maar voor sommigen was dit vaak nog wel een lastige stap. Ik dacht even terug aan mijn hulpvraag aan mijn kinderen en knikte, het is soms even slikken.
Op een gegeven moment merkte ik dat de groep onrustig werd. Ze keken achter mij naar het scherm waar als het goed was de welkomsttekst nog op stond. Dat bleek niet het geval. De laptop was begonnen aan een automatische update. Deze kon ik, zeker gezien mijn gebrekkige technische kennis, niet stopzetten en zou nog een paar uur duren... Help, wat te doen!
De groep kwam binnen en zag er gemotiveerd uit. Ze werden vanzelf stil toen ze zagen dat ik wilde beginnen en luisterden geïnteresseerd naar mijn uitleg. Omdat ik van interactieve trainingen houd, deelden we al gauw ervaringen over werkstress. Vrijwel direct kwam één van de belangrijke leerpunten naar voren: het vragen om hulp. Dit werd alom als nuttig erkend, maar voor sommigen was dit vaak nog wel een lastige stap. Ik dacht even terug aan mijn hulpvraag aan mijn kinderen en knikte, het is soms even slikken.
Op een gegeven moment merkte ik dat de groep onrustig werd. Ze keken achter mij naar het scherm waar als het goed was de welkomsttekst nog op stond. Dat bleek niet het geval. De laptop was begonnen aan een automatische update. Deze kon ik, zeker gezien mijn gebrekkige technische kennis, niet stopzetten en zou nog een paar uur duren... Help, wat te doen!
Voor wat betreft de professionaliteit van het trainerschap heb ik nogal een mening. Zo vind ik dat je als trainer boven de materie moet staan. Je zorgt dat je er op tijd bent, hebt gedurende de training oogcontact met alle deelnemers zodat je zelf al doorhebt wanneer er vragen zijn. Je hebt een goed opgebouwd programma met een duidelijk begin en afronding, het programma is interactief, je let op het energieniveau van de deelnemers en past je pauzes hierop aan. Je zorgt ervoor dat de ruimte in dezelfde staat is als waarin je die aantrof en je gaat als laatste weg. Je bent zelfstandig, je spullen zijn compleet en werkend en je hebt een voorbeeldfunctie volgens het motto 'practice what you preach'.
Daar ging mijn professionaliteit.
De enige reddingsboei die ik zag, was dat dit een training 'omgaan met werkstress' was. Als ik nu goed met deze stress om zou gaan en dit nou eens als voorbeeld zou gebruiken. In dit geval: rustig blijven, even stilstaan en nadenken, loslaten, hulp vragen, delegeren, prioriteiten stellen en verwachtingen managen. Ik kon het allemaal toepassen en mijn motto handhaven!
Ik keek hulpeloos naar de enige man in het gezelschap. Ja, sorry, bij dit soort aangelegenheden heb ik toch mijn vooroordelen. Die knikte me vriendelijk toe, waarna ik even slikte, diep ademde en hem vervolgens de vraag stelde of hij me kon helpen. Dat kon hij. Dit zou wel even duren waardoor we, in overleg, besloten een tijdlang zonder slides verder te gaan. Prioriteiten stellen en verwachtingen managen. Daarbij speelde ik open kaart, gaf aan wat deze situatie met me deed en konden we er met zijn allen hartelijk om lachen.
Werkstress? Ach welnee, ik houd van interactie en praktijkvoorbeelden. Slik.
De enige reddingsboei die ik zag, was dat dit een training 'omgaan met werkstress' was. Als ik nu goed met deze stress om zou gaan en dit nou eens als voorbeeld zou gebruiken. In dit geval: rustig blijven, even stilstaan en nadenken, loslaten, hulp vragen, delegeren, prioriteiten stellen en verwachtingen managen. Ik kon het allemaal toepassen en mijn motto handhaven!
Ik keek hulpeloos naar de enige man in het gezelschap. Ja, sorry, bij dit soort aangelegenheden heb ik toch mijn vooroordelen. Die knikte me vriendelijk toe, waarna ik even slikte, diep ademde en hem vervolgens de vraag stelde of hij me kon helpen. Dat kon hij. Dit zou wel even duren waardoor we, in overleg, besloten een tijdlang zonder slides verder te gaan. Prioriteiten stellen en verwachtingen managen. Daarbij speelde ik open kaart, gaf aan wat deze situatie met me deed en konden we er met zijn allen hartelijk om lachen.
Werkstress? Ach welnee, ik houd van interactie en praktijkvoorbeelden. Slik.
