We hebben met ons koor net twee hele leuke optredens achter de rug. Eerst stonden we in Paradiso en vlak daarna mochten we de Nieuwjaarsborrel van een bedrijf opluisteren. We kregen hiervoor een prachtig compliment: "Hadden mijn medewerkers maar een tiende van jullie enthousiasme, wat zou dat fantastisch zijn."
We staan dan ook met 60 Utrechtse vrouwen vol overgave onze longen uit ons lijf te zingen. Ondanks de aanwijzingen van onze zelf ook al zo enthousiaste dirigente dat zacht toch echt mooier is. We weten het, maar het gaat zo lekker!
Optreden kan spannend zijn, maar ook heel erg leuk. Je eigen plezier delen met anderen, iets overdragen, een gevoel van samen zijn creëren.
Mijn grote (presentatie)voorbeeld is Benjamin Zander. Deze dirigent weet mij enorm te raken. Kijk maar eens naar zijn verhaal op TED tv. Hij geeft precies aan wat voor mij de essentie is. Je hebt ergens passie voor en je bent ervan overtuigd dat anderen deze passie kunnen delen, ook al weten ze dit zelf misschien nog niet. Hij koppelt dit aan leiderschap. Mensen bewust maken van hun mogelijkheden. Als dirigent, manager, verkoper of presentator geloof je in de capaciteiten van mensen en straal je dit ook volledig uit. Mooi is zijn vergelijking met Martin Luther King die volkomen overtuigd riep "I have a dream", zonder toevoeging van "maar ik weet niet zeker of men het wel kan".
Of zijn vergelijking van de twee schoenverkopers in Afrika in 1900 die een volk zonder schoenen zagen. Waarop de een terugmeldde aan zijn bedrijf "Kansloos, ze hebben hier geen schoenen" en de ander "Fantastische kansen hier, ze hebben hier nog geen schoenen". Zo verkoopt Zander ook moeiteloos klassieke muziek aan iedereen die hem ziet en hoort.
Naast alles wat hij vertelt en demonstreert in zijn presentatie, valt mij vooral zijn grote glimlach op. Je vergeet zijn rare gympen, slordige broek, het feit dat hij regelmatig met zijn handen in zijn broekzakken staat. Vergeet de regeltjes van het presenteren. Het gaat om de vonk van binnenin. Je ziet dat hij enthousiast is over zijn verhaal, overtuigd is van zijn verhaal en dat hij zich continu verkneukelt (heerlijk woord).
Voorafgaand aan mijn allereerste cabaretoptreden deed ik dat ook: verkneukelen. Ik had zo'n zin om mijn verhaal te delen met het publiek. Zoveel voorpret en ook de overtuiging dat ik een leuk verhaal had. Het optreden ging geweldig, ik genoot en het publiek genoot met mij mee.
Zonder verkneukelen wordt dit een stuk moeilijker, kan ik je vertellen. Zo herinner ik me een optreden waarbij ik zonder voorpret of voorbereiding het podium opging. Ik stond nog wat in de coulissen te praten toen ik ineens op moest. De passie en de overtuiging was ik toen even helemaal kwijt, de vonk in mijn ogen was er niet, waardoor mijn verhaal niet overkwam.
En dat is de tip die ik met je wil delen. Zoek naar de vonk die je van binnen voelt bij het vertellen van je verhaal en verkneukel je over het feit dat je dit met anderen mag delen!
En dat geldt dan ook voor de manager die ons kooroptreden bijwoonde. Zoek naar wat jou drijft binnen je werk en wees ervan overtuigd dat ook anderen dit kunnen voelen. Maak er samen wat moois van.
