Een fout entree

Van een klein adviesbureau in de professionele zakelijke communicatie kreeg ik een uitdagende opdracht. Ze wilden een workshop theatersport waarbij ze fysiek en interactief bezig zouden zijn met veel humor. Tot zover niets aan de hand. 

Maar voorafgaand aan het programma wilden ze graag de deelnemers op het verkeerde been zetten. Als we nou eens net deden of ze een droge, saaie training 'Professioneel Communiceren' zouden krijgen waarbij van alles zou misgaan. Wat een opluchting zou het dan zijn als bleek dat dit een grap was en we lekker gingen improviseren met theatersport!

Nou, dat leek me wel wat. Ik ben wel in voor een grap, had wat cabaretervaring en zag mezelf al schitteren in de rol van Mrs. Bean. Ik had al de nodige voorpret bij het idee.
Ik stelde voor te starten met een laptop die niet wilde werken, waarbij ik steeds zenuwachtiger zou worden. Deze openingsact zou maximaal vijf minuten duren. Ze gingen verwachtingsvol akkoord en ik ging thuis een nietszeggende presentatie voorbereiden. 

Op de avond dat het zou gebeuren meldde ik me toch enigszins gespannen. In plaats van een spetterende zelfverzekerde entree, kwam ik nu schoorvoetend binnen.
De deelnemers waren er allemaal al. Ik zag verwachtingsvolle blikken op mij gericht en ik glimlachte timide terug. Degene die het georganiseerd had, stelde zich met een knipoog aan me voor. Ik knikte terug en vroeg waar ik mijn laptop kon neerzetten. 

Hij liep met me mee naar een hoek van de zaal. Daar begon ik ietwat verwilderd te zoeken naar een stopcontact. Dat zat wat verder weg en mijn snoer was, verrassing, niet lang genoeg. Dus ging ik alles verschuiven om toch bij de stroom te kunnen komen. Iemand vroeg of hij me kon helpen met de tafel schuiven. Ik knikte blij en verzuchtte dat ik gedacht had dat er wel een beamer zou zijn en een scherm, maar dat dit blijkbaar niet goed doorgekomen was.  

Vervolgens ging ik in mijn tas en met de snoeren van de laptop rommelen. Af en toe keek ik voorzichtig om me heen en zag ik dat de deelnemers wat onrustig werden. Toen ik na een aantal tergend langzame minuten de laptop aangesloten had, vroeg een assertieve deelnemer of we konden beginnen en of hij iedereen bij elkaar moest roepen. Ik knikte onzeker. 

Zodra iedereen zich rond de tafel met mijn laptop verzameld had, vroeg ik of iedereen het kon zien. Dat was niet het geval. Dus gingen we nog even extra schuiven met de positie van de laptop en de tafel. 

Even later startte ik de training. Ik zei stotterend mijn naam, vergiste me in hun bedrijfsnaam en vertelde dat de presentatie over professioneel communiceren zou gaan. Ik klikte snel op de eerste slide. Die had ik expres leeg gelaten. Verwilderd begon ik terug en vooruit te klikken en te zeggen dat ik er niets van begreep. Ik keek hulpeloos om me heen en werd vanzelf rood. Dat hoefde ik niet te spelen, want het ongemak van beide kanten nam met de seconde toe. Plaatsvervangende schaamte nam bezit van de groep. Oh, wat was dit een goede oefening om mensen te leren kennen. Ik zag medelijdende en geërgerde blikken. De een wilde me helpen, terwijl de ander schamper tegen de buurman begon te praten over mij. Ondertussen moest ik in mijn rol blijven. 

Met wat hulp kwamen we bij een volgende slide waar alleen wat nietszeggende kreten op stonden. Ik murmelde wat algemeenheden, fakete een black-out en toen had het lang genoeg geduurd. Ik wisselde een blik met de opdrachtgever, die met een knikje aangaf dat dit het moment was. “Oké jongens, we gaan het niet hebben over professionele communicatie. Dit is allemaal niet echt. We gaan theatersporten.” 

Wat was ik blij dat ik dat kon zeggen! Om me heen niets dan opgeluchte gezichten. Een deelneemster zei dat ze zo’n medelijden met me had gehad vanwege mijn ongemak en dat het allemaal niet lukte. Ik zei tegen een andere deelneemster “Volgens mij zat jij je te ergeren.” Dat gaf ze grif toe. “Dit was zo niet-professioneel!” Ze was echt blij dat het niet echt was.

Al giebelend zetten we snel de laptop aan de kant en gingen we aan de slag met de workshop. Waar ik alleen geen rekening mee gehouden had, was dat ik door dit onzekere begin zelf helemaal onzeker was geworden. Dit was geen act meer. Hoe kon ik zelf nu de omslag maken? Ik zuchtte diep en probeerde me te ontspannen, maar ik moet toegeven dat ik er die hele avond last van bleef houden. Ik had het idee minder grip te hebben op de groep en dat zij minder vertrouwen in mij hadden dan ik bij andere groepen gewend was. Duidelijk werd dat het effect van een eerste indruk lang door kan werken, ook al weet je dat die niet klopt. Niet meer doen!